KROBICA - Kopalnia św. Jan

Jest to jedna z nielicznych atrakcji w okolicy Świeradowa-Zdroju na złą pogodę. Wybraliśmy się w czasie nadchodzących opadów, ale na ten sam pomysł wpadło wielu innych turystów i tłok był spory. Placówka nie jest do końca przygotowana na taką ewentualność - parking jest za mały.
Choć to jedna z najstarszych kopalni w Polsce, została dawno temu zasypana i skazana na zapomnienie. Na szczęście w XXI wieku postanowiono ją zrewitalizować i obecnie stanowi element geoparku. Teren wokoło jest ładnie uporządkowany i zadbany. W czasie oczekiwania na wejście można poczytać tablice informacyjne, a także pograć w szachy plenerowe. Ekipa stawiała już chyba jakąś kolejną grę.
My nie czkaliśmy długo, bo mimo ogromnej liczby chętnych kasa sprzedawała bilety na nieodległe terminy. Obawialiśmy się, jak będzie wyglądać zwiedzanie w takim tłumie, jednak niepotrzebnie. Nasza grupa została podzielona na 3 i wpuszczano turystów co kilkanaście minut z innym przewodnikiem. Wchodzący jako ostatni mogli posłuchać więcej szczegółów na temat kopalni. Bardzo rozsądnie rozwiązano więc problem zatłoczenia. W tym miejscu jednak nie ma innego wyjścia, bo korytarze kopalni są tak wąskie, że grupa ponad 15 osób spowoduje rozstawienie turystów na zbyt długim odcinku. W korytarzach często mieści się bowiem tylko 1 człowiek.
W środku nie ma żadnych aranżacji, a jedyna mała ekspozycja znajduje się w salce przed wejściem do sztolni. Są tu minerały i narzędzia górnicze. Działanie jednej z nich - lampa ługowej jest prezentowane przez przewodnika. Na trasie przewodnik zwraca uwagę na pierwotne zabezpieczenia korytarzy, ślady pozyskiwanych kruszców i malutkie miejsca pracy dawnych górników (pracowali często w pozycji leżącej albo kucając).
Podłożem sztolni płynie woda, dlatego idziemy po ułożonych deskach, ale realizm dawnej kopalni zostaje zachowany. Oglądamy ją tak jak wyglądała w okresie funkcjonowania. Niskie, wąskie korytarze, chłód i wilgoć oddziałują na wyobraźnię. Jest tu naprawdę zimno i trzeba być dobrze ubranym. Ściany brudzą, więc nie wskazana jest jasna odzież.
De facto zwiedzamy 2 kopalnie. Początkowo chodzimy po XVIII-wiecznej sztolni św. Leopold. Wnętrza zmieniają się po wyjściu na wyższą kondygnację. To sztolnia św. Jana, o wiele starsza, bo z XVI wieku. Miejscami znacznie szersza, ale ściany są mniej obrobione i jakby przechylone - to skutek ukośnego ułożenia skał. XVI-wieczny korytarz prowadzi do wyjścia, które położne jest ok. 100 metrów od wejścia.

Miejsce to spodobało mi się przez swój realizm, surowość i różne okresy funkcjonowania, atutem są również młodzi przewodnicy, którzy potrafią zainteresować. Współczesna ingerencja w obiekt jest niewielka, wykonano tylko schody i zabezpieczenia, które nie rzucają się w oczy. Tak wg mnie powinny wyglądać kopalnie z trasami turystycznymi. Oby dało się w przyszłości udostępnić więcej korytarzy, bo obecnie nie ma ich wiele...