GÓRY STOŁOWE - Szlak z Lisiej Przełęczy przez Białe Skały i Narożnik

Szlak rozpoczyna się przy jednym z dwóch parkingów położonych obok siebie. W sezonie są one o wiele za małe w stosunku do ilości turystów, więc auta stojące wzdłuż drogi mogą połączyć oba parkingi w jeden.
Jeśli wybierzemy kierunek szlakiem niebieskim do tzw. Narożnika idziemy z pierwszego parkingu, a jeśli chcemy najpierw zobaczyć Białe Skały to szukamy szlaku żółtego przy drugim parkingu.
My wybraliśmy drugą opcję i wydaje mi się, że jest ona lepsza.
Na początku szlak jest spokojny i posiada odejścia na atrakcje poboczne, jak wisząca skała czy podmorskie kanały. Gdybyśmy zaczęli od drugiej strony nie poszlibyśmy już do nich, bo dzieci byłyby zbyt zmęczone. W tych miejscach są tablice pisane dość specjalistycznym językiem, ale można się dowiedzieć interesujących rzeczy np. o istnieniu Morza Czeskiego (!).
Szlak powoli staje się coraz bardziej urokliwy. Pojawiają się fantastyczne skałki tworzące Białe Skały (choć w terenie nie ma ich oznaczenia) i przejścia między nimi. Krajobraz jest zmienny, idziemy przez las pełen borowiny, potem przez mokradła, wrzosowiska. Można się zachwycać różnym typem przyrody. Trasa jest poprowadzona po prostu świetnie. Jedyne czego brakuje to górskie strumyki.
Po wejściu na na szlak niebieski dodatkowo otwierają się przed nami krajobrazy na tzw. Skałach Puchacza. Wchodząc na skalne urwiska niczym z platform widokowych podziwiamy okoliczne lasy, łąki i góry w oddali. Trzeba tylko uważać, bo nie ma barierek. Skał takich jest sporo, można na nie schodzić głównego szlaku, albo omijać. Idąc po raz kolejny, wiele z nich bym pominął, bo wchodziliśmy na każdą, co wydłużyło czas przejścia i spowodowało zmęczenie na dalszym etapie trasy. A podobne miejsca widokowe są bardziej efektowne jeszcze dalej, np. na Narożniku.
Po drodze jest kilka interesujących miejsc gdzie skały w podłożu są spękane i tworzą się szczeliny, jakby ziemia się rozstępowała. Ciekawie to wygląda, jak po trzęsieniu ziemi.
Potem spora część szlaku prowadzi przez las, często z uschniętymi kikutami drzew i zwalonymi pniami (szkoda, że nie jest wyjaśniona przyczyna tego zjawiska).
Pod koniec mamy jeszcze niesamowitą skałę przypominającą czaszkę, do której niedawno utworzono specjalne zejście (wcześniej położenie skały owiane było tajemnicą, turyści musieli schodzić nielegalnie ze szlaku i szukać jej na ślepo). Trzeba przyznać, że robi wrażenie. To jedna z nielicznych skał opisanych zarówno na mapkach jak i w terenie. Niezrozumiałe jest postępowanie Parku Narodowego Gór Stołowych, który oznacza skałki na mapie szlaku, a w terenie już nie. Jaka jest w tym logika?
Na koniec mamy wspomniany Narożnik, gdzie znowu pojawia się wspaniały krajobraz okolicy, bo zgodnie z nazwą ten skalisty szczyt zajmuje narożną część wzniesienia po którym wędrujemy. Otwiera się więc widok na stronę północną, dotychczas niewidoczną. W pełnej krasie widzimy oba Szczelińce jak i inne malownicze tereny Gór Stołowych. Jest tu także miejsce pamięci zamordowanych w końcu ubiegłego wieku studentów. Sprawa ta zawsze kojarzyła mi się z sowiecką tragedię na przełęczy Diatłowa. Obie miały miejsce w górach, obie owiane tajemnicą i obrosłe niestworzonymi historiami. Niestety śledztwo to popis nieudolności dolnośląskiej policji i do dziś nie wiadomo kto był sprawcą.
Potem szlak prowadzi już ostro w dół na parking.
Jeśli ktoś nie chce za długo chodzić po górach powinien przyjść przynajmniej na Narożnik, niebieskim szlakiem.
Ogólnie trasa jest bardzo atrakcyjna, ale dla przeciętnego turysty z dzieckiem jednak za długa. Pod koniec przestała być przyjemnością, zarówno starsze jak i młodsze marudziło ze zmęczenia. Jeśli wybieramy się z dzieciakami warto oszczędzać siły na początku i mieć dobry zapas prowiantu w plecaku. Nam przejście zajęło 4 godziny.