GORZESZÓW - Głazy Krasnoludków

Rezerwat położony jest na odludziu i trzeba kawałek przejechać dziurawą polną drogą, na szczęście kierują do niego drogowskazy, więc nie ma problemu z odnalezieniem.
Droga kończy się  parkingiem z dużym placem. Są tam tablice informacyjne, ławy i  wiaty, ale nie ma jasnego oznaczenia szlaku. Na wprost widać już skały na dość stromym zalesionym stoku, ale szeroka ścieżka biegnie  w lewo, wzdłuż strumyka.  Poszliśmy nią i to był dobry wybór, bo najpierw oglądnęliśmy skały z lekkiej  oddali, z dołu, a potem weszliśmy pomiędzy nie (po kilkuset metrach głazy karłowacieją - to znak że dochodzimy do końca rezerwatu). Zdecydowanie warto zobaczyć je z  różnych perspektyw, bo są naprawdę efektowne. Nie ma ich  zbyt wiele, ale wystarczająco dużo by nacieszyć wzrok i  zmęczyć nas  łażeniem po nierównym terenie. 
Skały posiadają ciekawe kształty (grzyby, wieże) i układy. Niektóre  stoją samotnie, inne w grupach  albo jedne na drugich, są też wysokie  skalne ściany.  Widać było, że niedawno wykonano wycinkę drzew, dzięki temu skały stały się widoczne w pełnej okazałości. Odkrywanie kolejnych głazów  to ogromna frajda dla dzieci, tym bardziej że na wiele z nich można wejść. 
Nie należy pominąć końcowego odcinka na prawo  od wejścia do rezerwatu, tam też są ciekawe  miejsca. Polecam również wejście na szczyt wzniesienia gdy pojawi się  tabliczka z informacją o punkcie widokowym.  Jest bardzo stromo, ale wspinaczka się opłaca, bo znajdziemy się na skraju lasu z rozległym widokiem na okolicę (widać np.   klasztor w Krzeszowie).  
Skałki Gorzeszowskie  to na pewno nie ten poziom co skalne miasta w Czechach,  ale widoki też są niezapomniane, a przy tym panuje tu spokój oraz  cisza - oprócz nas nie było nikogo innego.
Zwiedzanie z wózkiem nie jest możliwe.