BÓBRKA - Skansen naftowy

Ja osobiście byłam w kopalni i w muzeum w Bóbrce całkiem niedawno. Zainspirowało mnie to, że tak blisko mam i starają się o wpis na listę unesco https://budynkowo.pl/kopalnia-ropy-naftowej-bobrka/ - aż się zdziwiłam, że takie cuda mamy na podkarpaciu. Spędziłam tam cały dzień z rodzinką i bardzo nam się podobało! 

Świetne miejsce z parkingiem przy bramie, super zapleczem i mnóstwem atrakcji dla dzieci małych i dużych:) Wszystko zlokalizowane w lesie więc nawet w największe upały nie ma problemu ze znalezieniem cienia. Wszystkiego można dotknąć, spróbować samemu. Polecam:)

Połączenie  tradycji i nowoczesności, stare maszyny i prezentacje multimedialne. Kapitalne muzeum  dla dzieci i młodzieży, choć brakuje opisów działania poszczególnych urządzeń. Obsługa niewidoczna, więc nie można zapytać. Czynny szyb z  bulgocąca ropą robi wrażenie!

Przejeżdżając przez małą miejscowość Bóbrka widzieliśmy znak na Muzeum Przemysłu Naftowego. Nigdy w życiu dobrowolnie bym tam nie poszła – ani nazwa nie zachęca, ani jakaś widoczna z drogi machina. Okazało się jednak, że jestem w wieeelkim błędzie. 
Muzeum jest naprawdę ciekawe szczególnie dla małych i dużych chłopaków, ale nawet ja - niezainteresowana bogactwami naturalnymi, a tym bardziej maszynami do ich wydobywania - byłam zachwycona! 
Przy pochwałach muszę jednak uwzględnić trochę minusów. Wydaje się jakby muzeum tkwiło jeszcze  w dawnych czasach, co jest widoczne np. w zakresie czasu pracy - poza sezonem  od 7 do 15! My przyjechaliśmy w sobotnie południe, pod koniec marca i ledwo wyrobiliśmy się z czasem. Nieśpieszne obejście wszystkiego plus dłuższe postoje młodego w szczególnie ciekawych miejscach zajęły 3 godziny, a moglibyśmy jeszcze trochę posiedzieć, gdyby nie widok obsługi czekającej już przy bramie.  
No ale przejdźmy do spraw zasadniczych. Cena biletu jest uważam bardzo atrakcyjna – zapłaciliśmy 10 od dorosłego, a dziecko gratis. Po wejściu do pierwszej sali muzeum nasz młody wydał radosny okrzyk "Zabawki!" i poleciał z łapami do ekspozycji. Okazało się, że jego reakcja była w zasadzie słuszna – stoi tam kilka modeli jakichś maszyn do wydobywania ropy, można dotykać, kręcić zębatkami, korbkami, super! Niestety dało się zauważyć kilka nienaprawionych usterek w stylu np. poluzowanego paska. Wydaje się to banalne, pewnie w godzinę można by je naprawić, ale widać nikomu się nie chce. W ten sposób modele są niesprawne, a dzieciaki zawiedzione!
W drugiej sali największą atrakcją jest wielkie na całą ścianę "centrum dowodzenia" – nie mam pojęcia do czego to służyło, ale jest tam pełno jakiś lampek, wskaźników itp. A najfajniejszy jest brzęczyk (po prawej stronie). I tu kolejny minus, wiele rzeczy jest nieopisane, są one wprawdzie interesujące same w sobie, ale jednak brakuje informacji co to właściwie jest. 
Dalej schodami w dół idzie się do zaciemnionej części z ekspozycją poświęconą gazowi ziemnemu. Świetnym pomysłem były narysowane na podłodze rury, po której zwiedzający powinni chodzić. W  odpowiednich punktach włączają się filmiki na ekranach, całkiem ciekawe, oglądając je można wygodnie wyłożyć się na pufach. Ekspozycja też jest fajna, jakieś sprzęty do wydobywania, ruchome wiertło itp. 
Z tej sali wychodzimy na zewnątrz, gdzie można dłuuugo oglądać zabytki przemysłu naftowego, w tym  machiny do wydobywania ropy, szczególnie ciekawe dla płci brzydkiej. Nie można ominąć starego CPN-u z ciężarówką oraz domu Łukasiewicza z niesamowitą prezentacją multimedialną.  Dzięki niej przenosimy się w czasie do starej apteki i do pracowni Łukasiewicza - bardzo pomysłowo wykonane. W budynku tym są jeszcze pamiątki po wynalazcy lampy naftowej, w tym kolekcja takich właśnie lamp. Niestety tuż po zakończeniu projekcji multimedialnej wysiadł na kilkadziesiąt minut prąd, więc ekspozycję musieliśmy oglądać po ciemku. 
Z ciekawszych rzeczy w skansenie można jeszcze zobaczyć oryginalny szyb ze stojącą w nim wciąż ropą (uwaga, można się pobrudzić! widać że czarne złoto jest wciąż wydobywane) i jak wspomniałam wiele różnych machin, urządzeń, konstrukcji, nawet pojazdów.  Dla bezpieczeństwa większość ruchomych elementów została zaspawana. Pewną niedogodnością jest słabe oznakowanie trasy, brakuje  planu obiektu, a przecież można go wydrukować choćby na bilecie.
Ogólnie jednak zachwyt, bo nie spodziewałam się, że zwiedzanie sprawi nam i młodemu tyle radości.  Turystów tam jednak jakoś nie widać - spotkaliśmy w sumie może z 6 osób. 
Niedociągnięcia są, ale wszystko do naprawienia. Szczerze polecam!