ULUCZ - Cerkiew drewniana

Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu powstała w 1659 roku, choć jeszcze w końcu XX wieku była uważana za najstarszą drewnianą cerkiew w Polsce. Pierwotne datowanie na  początek XVI wieku zostało skorygowane po badaniach dendrologicznych. Budowa świątyni w tym roku wiąże się zapewne ze zniszczeniem podczas potopu szwedzkiego starszej cerkwi.  Świątynia stoi na wzgórzu Dębnik o wysokości 344 m npm. Początkowo była częścią warownego klasztoru bazyliańskiego. Był on otoczony podwójnym murem obronnym z dwiema drewnianymi wieżami bramnymi oraz fosą. W 1744 mnisi przenieśli się do Dobromila, a budowla służyła okolicznym mieszkańcom. W latach 30-tych XX wieku spaliła się jedna z wież, a po wojnie za sprawą dyrektora miejscowego PGR-u rozebrano drugą wieżę oraz mury, dlatego dziś nie ma po nich już śladu. Cerkiew jest budowlą trójdzielną z trójbocznym prezbiterium, kwadratową nawą  i prostokątnym babińcem. Zabytkiem zarządza sanockie  Muzeum Budownictwa Ludowego i jest możliwe oglądnięcie wnętrz po zgłoszeniu się  do p. Demkowicz - pracownicy MBL mieszkającej w Uluczu, w pierwszym  domu od strony Dobrej, pod numerem  16. Oprócz rzadko spotykanego układu pomieszczeń cerkwi z tzw. prothesisem i diakonikonem można zobaczyć tylko XVII-wieczne polichromie ścienne (odrestaurowane w 2012 r.) oraz wystawę  współczesnych ikon. Oryginalny ikonostas oraz zachowane elementy wyposażenia znajdują się w skansenie Sanoku.