Skomentuj relację

Bunkry w Gołdapi rozciągają się dookoła sanatorium Wital. Jeśli chcemy je zwiedzić najlepiej zacząć od tablicy informacyjnej przy jego bramie. Jest tam mapa, na której zaznaczono najważniejsze obiekty. Bez szczegółowych opisów, bo tak naprawdę nikt nie wie co Niemcy tu zbudowali. Wydaje się, że nie wszystko jest tam zaznaczone, bo chodząc po lesie napotykaliśmy non stop jakieś kawałki murów, piwnice, fundamenty. Pozostałości poniemieckich budowli jest więc dużo, ale są zarośnięte roślinnością.
Problem w tym, że wszystko jest w lesie, a w Gołdapi rządzą w nim komary. Nie da się zbyt długo wytrzymać i na pewno nie można mieć odkrytych części ciała.
Z tego powodu nie zapuszczaliśmy się zbyt daleko. Nie szukaliśmy grobu niemieckiego generała, który jest trochę oddalony i podobno nie ma do niego wytyczonej oficjalnej ścieżki.
Nie widzieliśmy również ruin domniemanej hamowni silników rakietowych lub wyrzutnie rakiet, bo jest ona położna dość daleko.
Do zachowanych budynków w pobliżu sanatorium można wejść. Czasem stoi w nich woda, ale płytka. Gdy wejdziemy do środka i grube mury wyciszą odgłosy otoczenia, w półmroku słychać tylko spadające krople wody, robi się mroczna atmosfera. Warto mieć latarkę. Na ścianach widać otwory wentylacyjne i strzelnicze. Te ostatnie bardzo specyficzne z głęboką obudową schodkową (prawdopodobnie zabezpieczało to wnętrze schronu przed rykoszetami).
Samo sanatorium również powstało na bazie 2 bunkrów, ale są tak wtopione w budowlę, że dziś nie da się ich już rozpoznać. Resztki poniemieckich konstrukcji widać też w jego bezpośrednim sąsiedztwie - ławki wykonano na podstawach słupów wysokiego napięcia, a boiska otoczone są przez mury dawnych budynków, prawdopodobnie warsztatów.
Reasumując, intrygujące miejsce, zwłaszcza dla osób interesujących się historią.