Skomentuj relację

Zamek łodygowicki to w rzeczywistości dwór, bardzo ładnie odnowiony z kolorowa błyszcząca w słońcu dachówka. Towarzyszące nu oficyny również są odnowione. Budynki mieszczą szereg różnych instytucji gminnych. Przed dworem znajduje się ładna alejka z kwiatami i wielkimi kulami.
Do zwiedzania niby jest jakaś sala regionalna i oranżeria, ale dostać się tam trudno. Wymagane jest wcześniejsze umówienie się z gminnym ośrodkiem kultury, który nie ma siedziby w zabytku, a zgodę musi wydać dyrektorka. Dziwne podejście do turystów!
Nam nie udało się nic zobaczyć, bo dyrekcji nie było na miejscu. Izba nie ma jednak nic wspólnego z zamkiem, lecz prezentuje wystawę związaną z lokalną kulturą.
Gdy przybędziemy w godzinach pracy lokalnych instytucji można zobaczyć wnętrza dworu, parter i piętro, ale przede wszystkim należy zajrzeć do korytarza toaletami. Właśnie tam są pokazane oryginalne detale jak prosty kamienny portal czy ślady malowideł ściennych.
Poza tym z tyłu dworu jest fragment ozdobny fryzu i malowideł zewnętrznych, które zapewne są odnowionymi pozostałościami oryginalnych ozdób.
Wygląd zamku z 1840 roku zaprezentowano na odlanej makiecie, która znajduje się przy oficynie. Widać na niej potężne fortyfikacje bastionowe, które do dziś zachowały się w formie sporych wałów w parku. W miarę dobrze zachowane są trzy z nich, czwarty został zniwelowany.
Wciąż dają wyobrażenie o warowności tutejszej rezydencji, a obecny dwór wydaje się przy nich nieproporcjonalnie skromny.
Przy jednym bastionie utworzono niezły plac zabaw, co niezbyt współgra z tabliczkami o zakazie wchodzenia na wały i opiece konserwatora zabytków.