Skomentuj relację

Od kilku lat można obserwować zagospodarowywanie  kolejnych opuszczonych bunkrów i fortów na terenie Pomorza.  Zazwyczaj robią to pasjonaci i wychodzi im to bardzo dobrze. Nie inaczej jest w Ustce.  Po wybudowaniu mostu ruchomego do bunkrów jest łatwy dostęp, a wszechobecne reklamy  zachęcają do zwiedzania, więc ludzi jest tam  zawsze sporo. Dłuższą  chwilę musieliśmy  stać w kolejce. Do wyboru były dwie trasy z przewodnikiem (z których wybraliśmy krótszą) oraz  zwiedzanie samodzielne. Dodatkowo są ze 2 strzelnice, wojskowa stołówka z grochówką, paliło się ognisko (więc chyba można było upiec kiełbaskę) oraz kram militarny. Zapoznaliśmy się bliżej tylko z tym ostatnim.  Zadziwia on asortymentem, jest tu pełno różnych akcesoriów  od drobnych typu naboje do cięższego sprzętu jak granaty, hełmy, maski gazowe, menażki,  lornetki, nie brakuje też zabawkowych pistoletów i odzieży nawet dla małych dzieci.   Jeśli chcecie kupić dzieciakowi fajną pamiątkę to polecam ten sklepik.
Zwiedzanie rozpoczyna się od przejścia trasą naziemną. Jest na niej kilka przystanków, m.in. przy działobitni i na małym punkcie widokowym na Ustkę.  Każdy z nich posiada tablicę informacyjną, więc można by się obejść bez przewodnika, jednak wg mnie zdecydowanie lepiej jest posłuchać jego opowieści. Bez przewodnika to właściwie tylko chodzenie po wydmach i oglądanie  wystających z ziemi betonów  oraz miejsc po działach. My trafiliśmy chyba na studenta,  który znakomicie wywiązywał się ze swojej roli.  Nie często  spotyka się kogoś z taką umiejętnością żywego i ciekawego opowiadania.
Po ok. 50 minutach nasza grupa weszła już sama do głównego bunkra zamienionego na bunkier interaktywny. W półmroku oglądamy oryginalne przedmioty z czasów wojny np. telefony w których po podniesieniu słuchawki możemy usłyszeć słynne, choć okupione morzem polskiej krwi, przemówienie min. Becka, na planszach i ekranach dotykowych poznajmy plany Niemców co do Ustki, makiety pokazują rozkład  i wyposażenie poszczególnych pomieszczeń bunkra. 
W kilku salach ustawione są bardzo realistyczne manekiny  niemieckich  żołnierzy. Można się poczuć jak w prawdziwym bunkrze, bo robią oni to co powinni w danym pokoju robić, czyli np. w sypialni śpią, a w ubikacji... jeden żołdak właśnie wstaje z klozetu! Przechodząc koło wartowni słyszymy alarm i wredną facjatę nazisty wykrzywioną od krzyku "Achtung! Achtung!". W innym słychać odgłosy nalotu i bombardowania. Mamy tu też małe kino z filmem 3D, traktującym o zatopionym przez Sowietów statku Wilhelm Gustloff, wypełnionym cywilami. Jest to mroczny obraz, pełen symboli śmierci  więc dla dzieci się nie nadaje. Inne filmy wyświetlane są na panelach LCD -   to archiwalne, czarno białe dokumenty historyczne, które podobnie jak leżące albumy ze starymi zdjęciami  dotyczą Ustki i tematyki wojennej. 
Ogólnie  przygotowano to świetnie, choć nasz przedszkolak długo w bunkrze nie wysiedział. Jest w nim ciasno i tłoczno - wszystko zależy jak liczna jest grupa. Zawsze można poczekać aż się trochę przerzedzi, bo nie ma limitu czasowego. Wiadomo  jednak, że za niedługo wejdzie kolejna grupa...