Skomentuj relację

Szlak przez rezerwat Krzemianki to przykład ciekawie przygotowanej atrakcji przyrodniczej - przedzieramy się przez roślinność nie skażoną cywilizacją, w tym przypadku ostępy leśne i mokradła. Przez spory odcinek zbudowano drewniany pomost, który pozwala bezpiecznie poruszać się po bagnach. I wszystko byłoby  fajnie, gdyby ścieżka dydaktyczna była wykonana jak trzeba i należycie  oznaczona, tak jednak nie jest.
Weszliśmy na nią  tuż za za wsią Rybniki - po lewej stronie szosy widać tablicę informacyjną. Początkowo było ciężko i zastanawialiśmy się czy nie zawrócić. W poprzednich dniach padało, więc ścieżka była zabłocona i  zalana kałużami,  daliśmy jednak radę się przedrzeć i po ok. 200 metrach zobaczyliśmy wreszcie kładkę.  Teraz marsz był już czystą przyjemnością. 
Widoki są wspaniałe, dziewiczy las jak przed wiekami, sporo wywróconych pni i drzew z korzeniami, wielkie paprocie itp.  Przy jednym z takich drzew  zrobiono nawet  zejście z pomostu, aby można było się przyjrzeć z bliska korzeniom. Widać sporo kikutów wystających z wody, więc jak ktoś ma szczęście może wypatrzyć bobra.  Co jakiś czas są  miejsca do obserwacji lub  odpoczynku z ławeczkami, a przy nich na barierkach tabliczka z  dokładną pozycją geograficzną. 
Zagospodarowanie rezerwatu wyglądało więc bardzo dobrze, ale tylko do czasu. Gdy bowiem kończy się kładka (albo kawałek dalej) spada ono drastycznie i nie wiadomo jak iść, ani gdzie jesteśmy. Wspomniane tabliczki z koordynatami wydają się teraz czystą fanaberią, gdy brak zwykłego planu rezerwatu i aktualnej pozycji na nim.  Ponieważ  z planu na starcie pamiętaliśmy, że prowadzi on  w kółko i cały ma zaledwie 2 km, więc nie było sensu zawracać, bo wydawało się że bliżej  będzie wyjście. Gdy szlak przecięła jakaś leśna droga, skręciliśmy na  nią zamiast w prawidłową, która była kilkanaście metrów dalej. Niestety twórcy ścieżki z Nadleśnictwa Knyszyn  okazali się totalnymi partaczami. Brak oznaczeń, brak chociażby najprostszego planu rezerwatu po drodze  (warto sfotografować ten na początku!) powoduje, że ciężko  zorientować się w terenie. Na dodatek informacja o długości trasy okazała się  błędna, bo szlak liczy 2 km, ale tylko do wylotu na szosę, a pełna pętla to prawie 4 km! Na mapce jest narysowana pełna pętla, więc takie wprowadzanie turystów (często z  dziećmi) w błąd powinno być karalne!

Tak więc ominęło nas stanowisko z  kopalniami krzemienia, staw  oraz rzeczy związane z  pszczelarstwem. Jak się jednak potem okazało przez przypadek odkryliśmy skrywaną część rezerwatu. Po przejściu leśną drogą krótkiego odcinka skręciliśmy w lewo, w kierunku dokładnie odwrotnym niż biegnie szlak, aby  teoretycznie kierować się w stronę naszego auta i trafiliśmy do kolejnego pomostu, co utwierdziło nas  w fałszywym przekonaniu że  jesteśmy wciąż na ścieżce.  Tutaj kładki były już w znacznie gorszym stanie, deski  spróchniałe i nawet jedna  pękła mi pod nogami. Było jednak nadal bardzo urokliwie, z nieco rzadszą roślinnością i większa ilością wody. Następnie doszliśmy do kolejnej leśnej drogi, która po dłuższym czasie  doprowadziła nas do szosy Białystok - Augustów, kilkaset metrów przed wejściem na szlak. Ostatni odcinek był już  mało atrakcyjny i trochę nerwowy, bo wiadomo było, że nieco zbłądziliśmy. 
Po powrocie przeczytałem, że o kładce którą przypadkiem odkryliśmy nie ma wzmianki w żadnym przewodniku ani nie naniesiono  jej  na żadną mapę, ciekawe dlaczego? 
Ścieżka dydaktyczna  prowadzi także po drugiej stronie szosy, więc przeszliśmy zaledwie 1/4 jej długości, choć z pewnością to najciekawsza część. Pełna 4-kilometrowa trasa może sprawić problem mniejszym dzieciom, rezerwat można jednak  zwiedzić zatrzymując się samochodem na dwóch parkingach i oglądając najciekawsze miejsca w ich pobliżu. Najpierw kładkę przy pierwszym, a potem  skansenik i drzewa bartnickie przy drugim (my już nie mieliśmy na to czasu). Przejazd  z wózkiem podczas warunków jakie zastaliśmy nie był możliwy, ale  w lecie, gdy nie ma w lesie dużej wilgoci, pewnie się da. Rowerem można jechać bez problemu, zresztą jedyni turyści jakich spotkaliśmy na szlaku byli waśnie rowerzyści.
Pozostaje mieć nadzieję, że leśnicy naprawią swoje błędy i przygotują prawidłowo ścieżkę dydaktyczną, bo jest tego warta.