Skomentuj relację

Do wodospadu droga jest skomplikowana, ale znaki prowadzą precyzyjnie. Samochód zostawia się na małym parkingu z tablicami informacyjnymi przy mostku. Już  przy nim mamy ładne widoki na rzekę przedzierającą się przez kamienie i skaliste zbocze wzgórza, więc zatrzymaliśmy się tu na chwilę.  Z parkingu do przejścia jest ok. 300 m  malowniczym szlakiem, lekko pod górkę, wzdłuż potoku. Trasa jest kamienista, ale raczej przejezdna dla wózków. 
Sam wodospad Podgórnej, choć różniący się od popularnych Kamieńczyka czy Szklarki, niewiele im ustępuje pod względem atrakcyjności, a jest tu o wiele spokojniej. Mimo pięknej pogody w październiku, turyści pojawiali się bardzo rzadko. Wokoło jest jednak rozstawionych sporo ławek, więc pewnie w sezonie ruch jest znacznie większy. 
Wodospad leży w lesie, w otoczeniu licznych skał i głazów tworzących dość mroczny klimat, bo słońce nie przedziera się przez gęsty las.  Woda efektownie opada między wielkimi blokami skalnymi do niewielkiego zbiornika. Można sobie usiąść na kamieniu, stanąć na mostku lub nawet zażyć kąpieli, choć oczywiście woda lodowata. Jest też możliwość podziwiania wodospadu z dalszej perspektywy -  z drewnianego tarasu z kilkoma ławami.  Postawienie go to trochę dziwny pomysł, ale zbytnio nie szpeci krajobrazu - widoki w barwach dojrzałej jesieni były zachwycające.
Szlak prowadzi dalej w górę, więc można nim wyjść i zobaczyć jak tworzy się kaskada.