Skomentuj relację

Wystawa znajduje się w jednym z dwóch budynków siedziby Parku Narodowego Gór Stołowych. Warto jednak wstąpić do obu, bo pierwszy posiada pozostałości muzeum żaby - instytucji nieistniejącej od wielu lat.
Dwie gablotki pokazują żabią kolekcję złożoną chyba z setki różnych figurek. Figurki, czasem bardzo zabawne, można podświetlać przyciskami. Podobnie wykonana jest trzecia gablotka ze zwierzętami występującymi na terenie Gór Stołowych.

Właściwa ekspozycja Ekocentrum zaczyna się na piętrze drugiego budynku. Najpierw salka kinowa, w której prezentowany jest film o Szczelińcu Wielkim. Trochę nie za dobrze nagłośniony, ale całkiem fajny. Potem zwiedza się całą grupą salkę interaktywną z kilkoma ekranami i lektorem, który opowiada o geologii Gór Stołowych. Do jego głosu wyświetlane są filmiki na specjalnych ekranach - na każdym widać inny fragment obrazu. Lektor robi krótką przerwę, aby można było skorzystać z paneli, na których są dostępne informacje uzupełniające oraz quizy i gierki dla dzieci. Ciekawie jest to wykonane, choć nie bez błędów. Źle ustawiony czas przerw uniemożliwiał zapoznanie się z legendą o Duchu Gór, bo trwa ona dłużej niż przerwa i pokaz resetował się za wcześnie. Udało nam się jednak później wrócić do te sali i spokojnie wysłuchać legendy.

Następne sale można już zwiedzać w swoim tempie. Po drodze jest interaktywna mapa gór ze skalną makietą - ciekawe, ale jakość obrazu nie najlepsza.
W dwóch zaciemnionych salach znajduje się kilkanaście multimedialnych stanowisk, niektóre bardzo udane, inne mniej.
Najlepsze są panele wyświetlające obraz oczami różnych zwierząt. Przyciskami można przełączyć widok porównawczy na dzień i noc oraz to samo dla człowieka.
Rozczarowujący jest symulator lotu sowy. Wirtualne skanowanie postaci i śledzenie ruchu to technologia, którą spotykaliśmy tu i ówdzie, ale nigdzie nie działała dobrze. Tutaj też tak jest. Małego dziecka, które jest tym najbardziej zainteresowane, nie obejmuje ze względu na wzrost, a przy dorosłych zacina się i bardzo rzadko pozwala dolecieć do końca. Inwestowanie w takie urządzenia jest bezsensowne, zajmują tylko miejsce.

Na parterze budynku jest ostatnia ekspozycja, można ją oglądnąć oczekując na wejście ze swoją grupą. My zwiedzaliśmy z marszu, więc została nam na koniec. Są tu ekrany edukacyjne ciekawie umieszczone pniach drzew oraz winda którą przemieszczamy się po poszczególnych piętrach lasu. Można też poznać sposób liczenia wieku drzew.
Na zewnątrz utworzono jeszcze coś w rodzaju motylarni - altana z rośliną przyciągająca te owady.

Wszystko jest wykonane nowocześnie i pomysłowo. Mimo kilku niedociągnięć ekspozycja jest jedną z lepszych na terenie Kłodzka i okolic, w dodatku bezpłatna, dlatego na pewno zasługuje na wyróżnienie!
Ważne aby grupa, w której zwiedzamy była niewielka i można było swobodnie korzystać z urządzeń. My zostaliśmy trochę dłużej, bo córce bardzo się tu podobało, a kolejna grupa była tylko paruosobowa, więc bez pośpiechu mogliśmy zapoznać się ze wszystkimi stanowiskami.